خدای مهربانی داریم...

خدای بزرگ به ما کادویی میدهد. مثلآ یک جلد کتاب.

میفرماید: میدانی این چیست؟

می گوییم: نه .

می فرماید:این یک هدیه است. بازش کن.

بازش می کنیم .

قلمی به دستمان میدهد.

 - میدانی این چیست؟

 پاسخ می دهیم : نه .

هیچ نمی دانیم جز آنچه تو به ما آموختی.

 -نوشتن می دانی؟

-نمی دانم .

دستها یمان را می گیرد و می فر ماید

بنویس:

بسم الله الرحمن الرحیم

 تقدیم به خدای بخشنده مهربان .

ـامضاء کن .

- چگونه؟

- نامت را بنویس.

حالا آنرا کادو کن.

اینطور......

دستهایمان را می گیرد و با کمک دستان پر مهرش کادو می کند .

- حال آنرا به من باز گردان.

چشم می گوییم و آنرا باز پس می دهیم .

هدیه را می گیرد به وجد می آید .

می پرسد

این را برای من گرفتی؟

چقدر زیباست.

چقدر زحمت کشیده ای .

به پاس این همه خوبی تو ترا در بهشتی مصفا جای میدهم .

که بهشت شایسته نیکو کاران است.

در آغاز مات و مبهوت نگاهش می کنیم .

می خواهیم بگوییم

این هدیه را ما تهیه نکرده ایم .

آنرا شما به ما دادید .

ما نوشتن نمی دانستیم شما دستهایمان را گرفتید و نوشتید .

ما کاری نکردیم تنها شاهد شما بودیم .

نگاهش می کنیم

آنقدر به وجد آمده است آنقدر خشنود و راضی است که این همه را از یاد می بریم.

در شادی و رضایتش غرق می شویم.

مغرور می شویم.

سرمان را بالا می گیریم و می گوییم:

بار خدایا بخاطر تست که این همه کار کرده ایم.

 بسیار سختی کشیدیم .

رنج دیدیم تا توانستیم این هدیه را برایت تهیه کنیم.

بخاطرش مصائب زیادی را تحمل کردیم و......

خدای بزرگ متواضعانه پنهان می شود تا احساس غرور کنیم .

حتی به یادمان نمی آورد که هر آنچه بوده و هست از آن او بوده.

او بر ما عاشق است بی نیاز است پس بدون انتظار اینچنین عشق می ورزد.

 سبحان الله

سبحان الله

سبحان الله

از این به بعد این حقیقت را بخاطر بسپاریم وبرای رضایتش عاشقانه گام برداریم.

بدانیم هر چه هست از آن اوست و از اوست.

اگر کار خوبی کردیم شکرش را به جای آوریم

زیرا این ما نیستیم که انجامش میدهیم

بلکه این اوست که ما را برگزیده تا از طریق ما فعلش تحقق پذیرد.